Tegenwoordig komt het steeds vaker voor dat koppels alleen religieus trouwen en het trouwen voor de wet achterwege laten. Artikel I:68 van het Burgerlijk Wetboek stelt: “Geen godsdienstige plechtigheden zullen mogen plaats hebben, voordat de partijen aan de bedienaar van de eredienst zullen hebben doen blijken, dat het huwelijk ten overstaan van de ambtenaar van de burgerlijke stand is voltrokken.” Op grond van artikel 449 van het wetboek van Strafrecht een pastoor, dominee of een imam die deze wet overtreedt wordt gestraft met een flinke geldsom van €3900,- en bij herhaling zelf een hechtenis van twee maanden opgelegd kan krijgen. Ook burgers die zich uitdoen als pastoor, dominee of imam vallen onder deze wet.

Laatstgenoemde artikel strekt echter alleen uit tot aan de “bedienaar van die godsdienst” en niet tot het echtpaar dat in het religieus huwelijk is gestapt. Waarom wil de wetgever dit religieuze huwelijk dan verbieden? Is er dan geen vrijheid van godsdienst? Nee, dit heeft juist te make om de burger te beschermen tegen de risico’s van louter religieuze huwelijken. Voornamelijk de positie van vrouwen is hier erg zwak. Het niet-ingeschreven huwelijk biedt namelijk geen rechtszekerheid, zeker niet voor de vrouw. Als de man besluit om met een andere vrouw te trouwen – zelfs als dit een burgerlijk huwelijk is – blijft de vrouw volgens haar geloof getrouwd. Voor haar eigen geloofsopvatting en vaak ook voor haar sociale omgeving is zij en blijft zij getrouwd. Het scheiden in een religieus huwelijk kan problemen opleveren. Voornamelijk bij Islamitische huwelijken. Dit vanwege het feit dat wij in Nederland geen shariarechter hebben die een islamitische huwelijk kan ontbinden.

Er is echter goed nieuws gezien de Nederlandse rechter recentelijk uitspraak heeft gedaan in een soortgelijke zaak. In de betreffende zaak (ECLI:NL:RBOBR:2016:4140) heeft de rechter namelijk besloten dat een echtscheiding naar islamitisch recht weliswaar alleen door een shariarechter kan worden uitgevoerd, echter is het wel zo dat de man een onrechtmatige daad pleegt ten opzichte van de vrouw door medewerking aan de religieuze scheiding te weigeren.

Zit u zelf in een soortgelijke situatie, of kent u iemand die in een soortgelijke situatie zit, neem dan vrijblijvend contact met ons op .

Vraag van de week:

Mag ik een gesprek met mijn werkgever stiekem opnemen en dit als bewijs gebruiken?

Antwoord:

Ja, dit mag. Het is niet strafbaar je eigen gesprekken op te nemen, ook niet als je het de wederpartij niet vertelt. De wet verbiedt het stiekem maken van opnames van gesprekken waaraan je zelf geen deelnemer bent (art. 139a Strafrecht). Als je dus wél deelnemer bent, overtreed je deze wet niet. Een dergelijke stiekeme opname mag als bewijs worden gebruikt. Maar publiceren van zo’n opname is in principe niet toegestaan. Daarentegen ben je dus wel strafbaar als je zelf geen deelnemer bent in het gesprek. Voor dit strafbare feit staat een celstraf van ten hoogste zes maanden of een geldboete van maximal €16750,- voor. In civiele procedures mag bewijs namelijk op grond van artikel 152 van het Wetboek van rechtsvordering door alle middelen geleverd worden. De waardering van het bewijst zal aan het oordeel van de rechter overgelaten worden. De rechter kan zulk bewijs uitsluiten indien het een “rechtens ontoelaatbare inbreuk op de privacy’’ van diegene is. Hier zit wel een verschil in met het strafrecht, daar mag een rechter een op een onrechtmatig verkregen bewijs geen acht slaan. Voorts heeft de kantonrechter (ECLI:NL:RBNHO:2013:8070) bepaald dat het wel van belang is dat de opname een legitiem doel diende namelijk het voorkomen van de discussie over de aard en inhoud van het gesprek. De kantonrechter overwoog dat het belang van de waarheidsvinding zwaarder woog dan het belang bij bescherming van de persoonlijke levenssfeer.

Conclusie:

Ja een gesprek opnemen mag, mitst je deelnemer in het gesprek bent. Verdere opname nadat je zelf het gesprek hebt verlaten is niet toegestaan!